Μπορεί ο δήμος να βοηθήσει τον ΔΑΣ Δραπετσώνας για να πετύχει τους στόχους του;

Συντάκτης  Μανώλης Γλαμπεδάκης

Στο Παγκόσμιο Κύπελλο Τραμπολίνο που διεξήχθη στην Πορτογαλία στις 30 και στις 31 Οκτωβρίου, συμμετείχε κι ο αθλητής του Συλλόγου μας, του ΔΑΣ Δραπετσώνας, Γιάννης Τοπτίδης.

Ο Γιάννης, 22 χρονών σήμερα, αθλητικά έχει μεγαλώσει μέσα στο κλειστό γήπεδο της Δραπετσώνας. Είναι ένας ταλαντούχος αθλητής, τρεις φορές πρωταθλητής Ελλάδας, που μπόρεσε να εκδηλώσει το ταλέντο του υπό την καθοδήγηση του προπονητή του Αρτούρ Γιεριμιάν, μέσα στο γήπεδο της πόλης μας με την βοήθεια του ΔΑΣ.

Oι επιτυχίες του, πέρα από την αναβάθμιση του αθλήματος και του πρωταθλητισμού της πατρίδας μας, δημιουργούν το κρίσιμο παράδειγμα που οδηγεί δεκάδες μικρά παιδιά στο τραμπολίνο και όχι μόνο στο τραμπολίνο, δίνοντας μια υγιή διέξοδο στην ενεργητικότητα τους.

Στον αθλητικό μας μικρόκοσμο λοιπόν, έχουμε την νεανική επιθυμία για συμμετοχή, έχουμε την εθελοντική προσφορά δεκάδων ενηλίκων που ασχολούνται καθημερινά με την διεκπεραίωση των σύνθετων αναγκών και προβλημάτων για την εξυπηρέτηση των 1.200 περίπου παιδιών που αγωνίζονται, συναγωνίζονται αλλά και ανταγωνίζονται στα εννιά Ολυμπιακά αθλήματα που διαθέτει ο ΔΑΣ, έχουμε την στέγαση στα δυο κλειστά γήπεδα που διαθέτει στη Δραπετσώνα ο δήμος μας. (Τα δυο κλειστά γήπεδα που ανήκουν στον δήμο και χρησιμοποιεί ο ΔΑΣ, το λέμε στον εαυτό μας τρεις φορές την ημέρα γιατί μας το επισημαίνουν συνεχώς από την δημοτική αρχή και δεν θέλουμε να τους κοιτάμε έκπληκτοι με ανοιχτό το στόμα. Αυτή η πολιτισμική αντιπαλότητα ιδιοκτήτη-χρήστη έχει επανέλθει βάναυσα).

Όλα καλά λοιπόν;

Δεν θα το έλεγα.

Δεν θα το έλεγα, ακόμα και αν προσπεράσω τα ατέλειωτα οικονομικά προβλήματα που δημιουργεί η δράση του ΔΑΣ. Τηλεγραφικά να αναφέρω ότι στον ισολογισμό του Συλλόγου, το 60% περίπου των εσόδων του προέρχονται από τις συνδρομές των γονιών των μικρών παιδιών, ενώ το υπόλοιπο 40% προέρχεται από δραστηριότητες όπως χορηγίες επιχειρήσεων και επαγγελματιών, συνεστιάσεις, εκδηλώσεις, ημερολόγια, λαχειοφόρες αγορές κλπ. Και να σημειώσω ότι αποζημιώσεις παίρνουν μόνον οι προπονητές. (Το σημειώνω γιατί υπάρχει μια λάθος πληροφόρηση ότι και έφοροι ή μέλη του ΔΣ αμείβονται). 

Δεν θα έλεγα ότι όλα πάνε καλά, γιατί οι αθλητικές ανάγκες των παιδιών είναι ατέλειωτες. Κι αν δεν είναι ατέλειωτες, βρισκόμαστε αρκετά μακριά από την σωστή κάλυψη τους. Το Τραμπολίνο για παράδειγμα που αυτές τις μέρες μας κάνει περήφανους, βρίσκεται στριμωγμένο σε μια στενή λωρίδα του «Αρ. Παπαμιχαήλ», πίσω από την ανατολική μπασκέτα του γηπέδου, προστατευμένο από τις άστοχες μπαλιές με ένα δίχτυ, εκτεθειμένο στην αποπροσανατολιστική φασαρία των άλλων τμημάτων που είτε προπονούνται είτε αγωνίζονται. «Δε βαριέσαι» θα μου πείτε, «αφού τελικά τα καταφέρνει». Ναι, σε ένα τέτοιο επιχείρημα, τα αντεπιχειρήματα περιττεύουν.

Έχουμε όμως και ένα Ολυμπιακό άθλημα, άστεγο. Το μπιτς βόλεϊ, στο οποίο ο ΔΑΣ είναι πρωταθλητής Ελλάδος Ανδρών 2015. Στην πραγματικότητα δεν χρειάζεται στέγη ανοιχτό χώρο χρειάζεται, αλλά η δημοτική αρχή παρουσιάζει έναν έντονο σκεπτικισμό για την παραχώρηση της αλάνας που παραδοσιακά διαμορφώναμε σε γήπεδο του μπιτς βόλεϊ (με δικά μας έξοδα). Φταίει η εξωσωματική  αντιπαλότητα ιδιοκτήτη-χρήστη που λέγαμε και πιο πάνω.

Έχουμε και μερικά ακόμη αθλήματα με εξαιρετική ζωντάνια, όπως πχ της πυγμαχίας, του κικ-μπόξιν, του ταε-κβο-ντο, στο χώρο των οποίων η δημοτική αρχή θέλει να εγκαταστήσει είτε άλλες είτε κι άλλες δραστηριότητες. Με σχέδια επί χάρτου αλλάζει χρήσεις, στριμώχνει δράσεις, το βλέπει έτσι, το βλέπει αλλιώς, πάντα επί χάρτου, και βγάζει φιρμάνια. Μας πιάνει σύγκρυο όταν βλέπουμε τα φιρμάνια της.

Στο ερώτημα –γιατί το κάνουν αυτό; Μοιράζομαι με όσους διαβάζουν το σημείωμα την απάντηση που δίνω στον εαυτό μου. Δεκατέσσερις μήνες μετά την ανάληψη της δημοτικής αρχής, η δημοτική μας αρχή παρουσιάζει μια δυσανεξία σε δράσεις που βρίσκονται εκτός του ελέγχου της, μέσα στα όρια της επικράτειας της και με υποχρεωτική την συνεργασία μαζί της. Είναι αντιληπτό, ότι πολλές από αυτές τις δράσεις μπορεί να συγκρούονται με τις «φιλοσοφικές πεποιθήσεις» της περί οργάνωσης της κοινωνίας, είναι όμως υπαρκτές δράσεις και καλύπτουν ουσιαστικά κενά στην κοινωνία. Ο σωματειακός αθλητισμός είναι ένα κλασικό παράδειγμα. Απαιτεί μια κάθετη οργάνωση ανά άθλημα, με αναγνωρίσιμο και καθορισμένο σκοπό και στόχους. Αυτό δεν μπορεί να το κάνει κανένας δημόσιος φορέας, μπορεί και πρέπει να το επιβλέπει, να βοηθά στην διασωματειακή οργάνωση του. Πχ το σωματείο «ΔΑΣ Δραπετσώνας» είναι αποτέλεσμα παρέμβασης της δημοτικής αρχής και των δημοτικών παρατάξεων κάποτε στην Δραπετσώνα, όπου συνενώθηκαν διάσπαρτα μισοπεθαμένα σωματεία και δημιούργησαν τον ισχυρό ΔΑΣ.

Από κει και πέρα, η πολιτεία με το πρόσωπο του δήμου, παρέχει υλική και μόνον υποστήριξη στα ερασιτεχνικά σωματεία -τώρα πια μόνον την στέγαση τους στα δημόσια γήπεδα. Γιατί τα σωματεία, είναι η συνέχεια της οργανωμένης κοινωνίας στο χώρο του αθλητισμού. Με τα καλά και τα κακά τους. Έχουν όμως το μοναδικό πλεονέκτημα, ότι συγκεντρώνουν πολίτες ειδικού ενδιαφέροντος οι οποίοι συνεισφέρουν την πολύτιμη και πολύωρη εθελοντική εργασία τους άμεσα και ισότιμα χωρίς κανενός είδους υλική ανταμοιβή.  

Εκτιμώ ότι μόλις η δημοτική αρχή μας ξεπεράσει αυτό τον κάβο αντίληψης, μια σειρά τεχνικά προβλήματα θα γίνουν πιο απλά. 

Ο αρθρογράφος του κειμένου αυτού Μανώλης Γλαμπεδάκης είναι πρόεδρος του ΔΑΣ Δραπετσώνας.

stagona4u.gr