Επιτρέψτε μου να τοποθετηθώ κι εγώ σ΄ ένα από τα κυριότερα θέματα κατά τη γνώμη μου που απασχολεί το ελληνικό βόλει και είναι αυτό των ηλικιών των αναπτυξιακών πρωταθλημάτων.
Ως ΚΕΠ, (Σύλλας, Πάγκαλος, Δελαγραμμάτικας, Πάτσης τα υπόλοιπα μέλη) της οποίας είχα την τιμή να είμαι Πρόεδρος της διοίκησης Προσαλίκα, αντιμετωπίσαμε άμεσα το πρόβλημα και ειδικότερα επειδή,
1. οι ηλικίες των αναπτυξιακών πρωταθλημάτων, έπρεπε να αναφέρονται στη Γενική Προκήρυξη Πρωταθλημάτων, που την καταρτίζει και εισηγείται η ΚΕΠ,
2. οι εμπειρίες μας, ως παράγοντες ομάδων που διατηρούν αναπτυξιακά τμήματα,
3. ο αριθμός των ομάδων που συμμετείχαν στα αντίστοιχα πρωταθλήματα, χρόνο με το χρόνο μειώνονταν,
μας οδήγησαν στην απόφαση να εισηγηθούμε σε συνεργασία με την Επιτροπή Ανάπτυξης, την ολοκληρωτική αλλαγή των ηλικιών και συγκεκριμένα:
Καταργήθηκε η εναλλαγή των ηλικιών κάθε δύο χρόνια και για δύο ηλικίες, όπως ήταν μέχρι το 2008.
Απελευθερώθηκε η συμμετοχή των παιδιών ηλικιακά προς τα κάτω, αφήνοντας ελεύθερο το κατώτατο όριο ηλικίας.
Ανεβάσαμε το όριο ηλικίας, στα πρωταθλήματα έφηβων και νεανίδων.
Οι λόγοι που μας οδήγησαν στις αποφάσεις αυτές, ήταν οι:
Με την εναλλαγή των ηλικιών κάθε δύο χρόνια, υπήρχε αδικία στα αγόρια τα γεννημένα τις ζυγές χρονιές και στα κορίτσια των μονών χρονιών, γιατί τα περισσότερα δεν ένοιωθαν πρωταγωνιστές στις ομάδες τους και σε πολλές άλλες περιπτώσεις των εξειδικευμένων θέσεων (π.χ. πασαδόρος), δεν έπαιζαν ποτέ γιατί προτιμούνταν άλλοι μεγαλύτεροι σε ηλικία.
Δώσαμε τη δυνατότητα σε περισσότερα παιδιά να αγωνιστούν σε πολύ περισσότερους αγώνες, γιατί με το κλείσιμο των ηλικιών προς τα κάτω, είχαμε το εξής φαινόμενο: Αθλητής να μη δικαιούται ηλικιακά τη συμμετοχή του στο πρωτάθλημα έφηβων και να δικαιούται στο πρωτάθλημα αντρών, όπως και γινότανε στο σύλλογο μου, με αθλητή ο οποίος κρινόταν σε θέση να αγωνίζεται βασικός στην αντρική ομάδα, αλλά δε μπορούσε ηλικιακά να συμμετέχει στο εφηβικό πρωτάθλημα.
Δώσαμε τη δυνατότητα σε παιδιά που σταματούσαν προσωρινά τον αθλητισμό λόγω διαβάσματος στη Γ΄ Λυκείου, στην επάνοδο τους, να έχουν δικαίωμα συμμετοχής στα πρωταθλήματα έφηβων και νεανίδων, ώστε μετά από ένα τουλάχιστον χρόνο αποχής η επάνοδος τους να γίνει πιο ομαλά.
Τις χρονιές που γινότανε η διπλή αλλαγή στα πρωταθλήματα παμπαίδων και παγκορασίδων, το βόλει που παιζόταν ήταν πολύ χαμηλού επιπέδου, γιατί τα παιδιά καλούνταν να γίνουν βασικοί στην ομάδα τους ξαφνικά, αφού την προηγούμενη χρονιά έπαιζαν παιδιά κατά δύο χρόνια μεγαλύτερα τους και άρα αυτά δεν έπαιζαν καθόλου.
Από την έρευνα που κάναμε δεν προέκυψε κανένα αναπτυξιακό πρωτάθλημα προηγμένης χώρας στην Ευρώπη, να ακολουθεί τις ηλικίες της CEV. H CEV, για τα δικά της πρωταθλήματα – και ίσως σωστά – ακολουθεί τη διπλή αλλαγή, γιατί απευθύνεται σε μεγάλο αριθμό παιδιών που μπορούν να στελεχώσουν τις Εθνικές ομάδες.
Στη κάθε χώρα – και ειδικά στην Ελλάδα μ’ αυτό το άθλιο εκπαιδευτικό σύστημα-η διπλή αλλαγή είναι πολυτέλεια. Ειδικότερα στο αρσενικό φύλλο, με τη λειψανδρία που παρατηρείται αυτό θα είχε καταστροφικές συνέπειες.
Η εισήγηση της Επιτροπής Εθνικών Ομάδων, ότι προτείνει την αλλαγή κάθε δύο χρόνια, γιατί έτσι θα γίνεται καλύτερη διαχείριση των ηλικιών των Εθνικών Ομάδων και καλύτερος προπονητικός σχεδιασμός, δεν ισχύει γιατί πάρα πολύ εύκολα οι Εθνικοί προπονητές μπορούν να παρακολουθούν τους αγώνες και από πριν να είναι ενημερωμένοι για τις ηλικίες των παιδιών που θέλουν και να κάνουν έγκαιρα τον προγραμματισμό τους. Και στο τέλος τι προγραμματισμό να κάνουν, αν καταντήσουμε να μην έχουμε αγόρια για τη στελέχωση των Εθνικών Ομάδων.
Η πρόταση για τελείως κλειστές ηλικίες (μόνο τρεις χρονιές σε κάθε πρωτάθλημα να έχουν δικαίωμα συμμετοχής), δε μπορεί να υλοποιηθεί γιατί απλά δεν υπάρχει ο ικανός αριθμός παιδιών που θα στελεχώσουν όλα τα τμήματα ενός συλλόγου. Αντίθετα, αν εφαρμοστεί αυτό, θα είμαστε στη δυσάρεστη θέση να αντιμετωπίσουμε το φαινόμενο της μη διεξαγωγής των πρωταθλημάτων των Ενώσεων, λόγω έλλειψης ομάδων.
Για την πρόταση, να είναι κλειστές οι ηλικίες προς τα κάτω, γιατί υπήρχαν ομάδες που δήλωναν συμμετοχή με αρκετά πιο μικρά παιδιά και έτσι δεν υπήρχε στα πρωταθλήματα έφηβων – νεανίδων ανταγωνιστικότητα, μπορεί να εξαλειφθεί, βάζοντας όρο σ’ αυτά τα πρωταθλήματα να συμμετέχουν απαραίτητα τρεις αθλητές – ριες των τριών τελευταίων ηλικιών των αντίστοιχων πρωταθλημάτων.
Συμπερασματικά, η πρόταση μου για τις ηλικίες των αναπτυξιακών πρωταθλημάτων για την περίοδο 2011-12, είναι η εξής:
ΕΦΗΒΟΙ – ΝΕΑΝΙΔΕΣ: 1993 και μετά.
ΠΑΙΔΕΣ – ΚΟΡΑΣΙΔΕΣ: 1995 και μετά.
ΠΑΜΠΑΙΔΕΣ – ΠΑΓΚΟΡΑΣΙΔΕΣ: 1997 και μετά και κάθε χρόνο να γίνεται αλλαγή κατά μία χρονιά, σε όλα τα πρωταθλήματα.
Κύριοι σύμβουλοι της Ομοσπονδίας μας,
δεν υπάρχει κανένας μα κανένας λόγος της διπλής αλλαγής των ηλικιών, σύμφωνα με τις ηλικίες των Ευρωπαϊκών πρωταθλημάτων. Δεν έχει καμία σχέση το Ευρωπαϊκό πρωτάθλημα με τα Εθνικά πρωταθλήματα.
Αφήστε ελεύθερα τα παιδιά να παίζουν, χωρίς περιορισμούς.
Κάθε χρόνο γινόμαστε και λιγότεροι.
Προσπαθήστε να συγκρατήσετε τη φυγή των παιδιών από το άθλημα μας.
Αναδημοσίευση από volleyball.gr
Ως ΚΕΠ, (Σύλλας, Πάγκαλος, Δελαγραμμάτικας, Πάτσης τα υπόλοιπα μέλη) της οποίας είχα την τιμή να είμαι Πρόεδρος της διοίκησης Προσαλίκα, αντιμετωπίσαμε άμεσα το πρόβλημα και ειδικότερα επειδή,
1. οι ηλικίες των αναπτυξιακών πρωταθλημάτων, έπρεπε να αναφέρονται στη Γενική Προκήρυξη Πρωταθλημάτων, που την καταρτίζει και εισηγείται η ΚΕΠ,
2. οι εμπειρίες μας, ως παράγοντες ομάδων που διατηρούν αναπτυξιακά τμήματα,
3. ο αριθμός των ομάδων που συμμετείχαν στα αντίστοιχα πρωταθλήματα, χρόνο με το χρόνο μειώνονταν,
μας οδήγησαν στην απόφαση να εισηγηθούμε σε συνεργασία με την Επιτροπή Ανάπτυξης, την ολοκληρωτική αλλαγή των ηλικιών και συγκεκριμένα:
Καταργήθηκε η εναλλαγή των ηλικιών κάθε δύο χρόνια και για δύο ηλικίες, όπως ήταν μέχρι το 2008.
Απελευθερώθηκε η συμμετοχή των παιδιών ηλικιακά προς τα κάτω, αφήνοντας ελεύθερο το κατώτατο όριο ηλικίας.
Ανεβάσαμε το όριο ηλικίας, στα πρωταθλήματα έφηβων και νεανίδων.
Οι λόγοι που μας οδήγησαν στις αποφάσεις αυτές, ήταν οι:
Με την εναλλαγή των ηλικιών κάθε δύο χρόνια, υπήρχε αδικία στα αγόρια τα γεννημένα τις ζυγές χρονιές και στα κορίτσια των μονών χρονιών, γιατί τα περισσότερα δεν ένοιωθαν πρωταγωνιστές στις ομάδες τους και σε πολλές άλλες περιπτώσεις των εξειδικευμένων θέσεων (π.χ. πασαδόρος), δεν έπαιζαν ποτέ γιατί προτιμούνταν άλλοι μεγαλύτεροι σε ηλικία.
Δώσαμε τη δυνατότητα σε περισσότερα παιδιά να αγωνιστούν σε πολύ περισσότερους αγώνες, γιατί με το κλείσιμο των ηλικιών προς τα κάτω, είχαμε το εξής φαινόμενο: Αθλητής να μη δικαιούται ηλικιακά τη συμμετοχή του στο πρωτάθλημα έφηβων και να δικαιούται στο πρωτάθλημα αντρών, όπως και γινότανε στο σύλλογο μου, με αθλητή ο οποίος κρινόταν σε θέση να αγωνίζεται βασικός στην αντρική ομάδα, αλλά δε μπορούσε ηλικιακά να συμμετέχει στο εφηβικό πρωτάθλημα.
Δώσαμε τη δυνατότητα σε παιδιά που σταματούσαν προσωρινά τον αθλητισμό λόγω διαβάσματος στη Γ΄ Λυκείου, στην επάνοδο τους, να έχουν δικαίωμα συμμετοχής στα πρωταθλήματα έφηβων και νεανίδων, ώστε μετά από ένα τουλάχιστον χρόνο αποχής η επάνοδος τους να γίνει πιο ομαλά.
Τις χρονιές που γινότανε η διπλή αλλαγή στα πρωταθλήματα παμπαίδων και παγκορασίδων, το βόλει που παιζόταν ήταν πολύ χαμηλού επιπέδου, γιατί τα παιδιά καλούνταν να γίνουν βασικοί στην ομάδα τους ξαφνικά, αφού την προηγούμενη χρονιά έπαιζαν παιδιά κατά δύο χρόνια μεγαλύτερα τους και άρα αυτά δεν έπαιζαν καθόλου.
Από την έρευνα που κάναμε δεν προέκυψε κανένα αναπτυξιακό πρωτάθλημα προηγμένης χώρας στην Ευρώπη, να ακολουθεί τις ηλικίες της CEV. H CEV, για τα δικά της πρωταθλήματα – και ίσως σωστά – ακολουθεί τη διπλή αλλαγή, γιατί απευθύνεται σε μεγάλο αριθμό παιδιών που μπορούν να στελεχώσουν τις Εθνικές ομάδες.
Στη κάθε χώρα – και ειδικά στην Ελλάδα μ’ αυτό το άθλιο εκπαιδευτικό σύστημα-η διπλή αλλαγή είναι πολυτέλεια. Ειδικότερα στο αρσενικό φύλλο, με τη λειψανδρία που παρατηρείται αυτό θα είχε καταστροφικές συνέπειες.
Η εισήγηση της Επιτροπής Εθνικών Ομάδων, ότι προτείνει την αλλαγή κάθε δύο χρόνια, γιατί έτσι θα γίνεται καλύτερη διαχείριση των ηλικιών των Εθνικών Ομάδων και καλύτερος προπονητικός σχεδιασμός, δεν ισχύει γιατί πάρα πολύ εύκολα οι Εθνικοί προπονητές μπορούν να παρακολουθούν τους αγώνες και από πριν να είναι ενημερωμένοι για τις ηλικίες των παιδιών που θέλουν και να κάνουν έγκαιρα τον προγραμματισμό τους. Και στο τέλος τι προγραμματισμό να κάνουν, αν καταντήσουμε να μην έχουμε αγόρια για τη στελέχωση των Εθνικών Ομάδων.
Η πρόταση για τελείως κλειστές ηλικίες (μόνο τρεις χρονιές σε κάθε πρωτάθλημα να έχουν δικαίωμα συμμετοχής), δε μπορεί να υλοποιηθεί γιατί απλά δεν υπάρχει ο ικανός αριθμός παιδιών που θα στελεχώσουν όλα τα τμήματα ενός συλλόγου. Αντίθετα, αν εφαρμοστεί αυτό, θα είμαστε στη δυσάρεστη θέση να αντιμετωπίσουμε το φαινόμενο της μη διεξαγωγής των πρωταθλημάτων των Ενώσεων, λόγω έλλειψης ομάδων.
Για την πρόταση, να είναι κλειστές οι ηλικίες προς τα κάτω, γιατί υπήρχαν ομάδες που δήλωναν συμμετοχή με αρκετά πιο μικρά παιδιά και έτσι δεν υπήρχε στα πρωταθλήματα έφηβων – νεανίδων ανταγωνιστικότητα, μπορεί να εξαλειφθεί, βάζοντας όρο σ’ αυτά τα πρωταθλήματα να συμμετέχουν απαραίτητα τρεις αθλητές – ριες των τριών τελευταίων ηλικιών των αντίστοιχων πρωταθλημάτων.
Συμπερασματικά, η πρόταση μου για τις ηλικίες των αναπτυξιακών πρωταθλημάτων για την περίοδο 2011-12, είναι η εξής:
ΕΦΗΒΟΙ – ΝΕΑΝΙΔΕΣ: 1993 και μετά.
ΠΑΙΔΕΣ – ΚΟΡΑΣΙΔΕΣ: 1995 και μετά.
ΠΑΜΠΑΙΔΕΣ – ΠΑΓΚΟΡΑΣΙΔΕΣ: 1997 και μετά και κάθε χρόνο να γίνεται αλλαγή κατά μία χρονιά, σε όλα τα πρωταθλήματα.
Κύριοι σύμβουλοι της Ομοσπονδίας μας,
δεν υπάρχει κανένας μα κανένας λόγος της διπλής αλλαγής των ηλικιών, σύμφωνα με τις ηλικίες των Ευρωπαϊκών πρωταθλημάτων. Δεν έχει καμία σχέση το Ευρωπαϊκό πρωτάθλημα με τα Εθνικά πρωταθλήματα.
Αφήστε ελεύθερα τα παιδιά να παίζουν, χωρίς περιορισμούς.
Κάθε χρόνο γινόμαστε και λιγότεροι.
Προσπαθήστε να συγκρατήσετε τη φυγή των παιδιών από το άθλημα μας.
Αναδημοσίευση από volleyball.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου