Ο ΧΟΥΛΙΓΚΑΝΟΣ ΚΑΜΑΡΙ ΤΟΥ ΣΠΙΤΙΟΥ

O Κώστας Ασημακόπουλος σχολιάζει την αναβολή των αγώνων για τον θάνατο του Κώστα Κατσούλη, το "γκαστερικό" πρότυπο που βασιλεύει και το τέλος μίας γενιάς. 

Με τις διαγραφόμενες αναβολές στο πρωτάθλημα της Volleyleague ήθελα να ξεκινήσω αλλά με πρόλαβε η απόφαση του Γιάννη Ανδριανού για τη γενική διακοπή...

ADVERTISEMENT

Αποφάσισε να αναστείλει κάθε αγωνιστική δραστηριότητα σε ένδειξη φόρου τιμής στον αδικοχαμένο οπαδό του Εθνικού. Όταν χάνεται μία ζωή και μάλιστα μέσα σε αθλητικό χώρο με βίαιο τρόπο τα λόγια και τα έργα είναι περιττά. Σεβασμός στη μνήμη του Κώστα Κατσούλη που πήγε με το χαμόγελο να δει την αγαπημένη του ομάδα και βρέθηκε στον τάφο.

Η ζωή και η σωματική ακεραιότητα δεν μετριέται στο χρώμα του κασκόλ αλλά με το μεγαλείο της ψυχής και των έργων που αφήνουμε πίσω μας και ατομικά και ομαδικά και ως χώρα και ως έθνος.

Ειδικά ο αθλητικός χώρος είναι έκφραση και πηγή ζωής. Όταν παράγει θάνατο πρέπει να θανατώσεις και τις αιτίες που τον προκαλούν.

Βέβαια, η απόφαση του υφυπουργού γίνεται για λόγους εντυπώσεων. Σε άλλους θα αρέσει, σε άλλους δεν θα αρέσει. Αλλοι θα μιλήσουν για σκοπιμότητα και άλλοι για μία κίνηση χωρίς νόημα και ουσία. Περί αυτού πρόκειται. Είναι σα να βγει ο υπουργός συγκοινωνιών μετά από ένα τροχαίο δυστύχημα και να απαγορεύσει την κυκλοφορία των αυτοκινήτων.

Αλλά, είπαμε. Έτσι έπρεπε να κάνει ο Ανδριανός, έτσι έκανε. Έτσι έκαναν και οι προκάτοχοι του, έτσι θα πράξουν και οι διάδοχοι του. Κανείς δεν έβγαλε ποτέ τα ρούχα του για να κολυμπήσει στα βρομόνερα για να σώσει τον Κώστα Κατσούλη. Κανείς δεν πόνεσε όσο οι οικογένειες των αδικοχαμένων στα ελληνικά γήπεδα.

Τις αιτίες του θανάτου δε μπορεί να τις αγγίξει ο Ανδριανός. Είναι πολύ μικρός ένας υπουργός να τα βάλει με ένα καρκινογόνο σύστημα που όλο και γιγαντώνεται. Ένα σύστημα που παράγει νεκρούς εντός γηπέδων και ζωντανούς νεκρούς εκτός γηπέδων.

Βία, παρακμή, βρώμα και αλητεία. Αυτή είναι η εικόνα της Ελλάδας της καθημερινότητας, των άθλιων ελληνικών γηπέδων και των παρακμιακών παραγόντων του.

Τα στάδιο θυμίζουν αρένα. Οι αθλητές - μονομάχοι παίζουν για να σώσουν το τομάρι τους. Στις εξέδρες ακούγονται και πρωταγωνιστούν πάντα οι λίγοι στρατολογημένοι στα όρια της εξαθλίωσης, χωρίς παρών και προοπτική για το μέλλον.

Πάει καιρός που η κουλτούρα, η αθλητική και πολιτιστική παιδεία των Ελλήνων έχει πάρει στραβό δρόμο. Πάει καιρός που ο όρος «φίλαθλος» ταυτίζεται με τον οπαδό χουλιγκάνο καμάρι του σπιτιού.

Πάει καιρός που η συμμετοχή στα αθλητικά γεγονότα ταυτίζεται με την καφενειακή ανάλυση, τον άκρατο στοιχηματισμό και την απόρριψη κάθε γνήσιου αθλητικού γεγονότος.

Πάει καιρός που τα Μέσα Ενημέρωσης αναδεικνύουν πρωταγωνιστές τους ηθικούς αυτουργούς της διάλυσης της ελληνικής κοινωνίας, της ωμής βίας και του χουλιγκανισμού.

Πάει καιρός που ο αθλητισμός στην Ελλάδα ταυτίζεται μόνο με το ποδόσφαιρο απορρίπτοντας κάθε τι υγιές και καθαρό που αναβλύζει μέσα από τις αμόλυντες πηγές του ερασιτεχνικού αθλητισμού σε όλα τα σπορ.

Πάει καιρός που η ελληνική οικογένεια έκλεισε τις πόρτες της στον επαγγελματικό αθλητισμό και σε όσους τον υπηρετούν. Πάει καιρός που χάθηκε η αξιοπιστία και το κύρος των θρυλικών παραγόντων. Το «γκαστερικό» πρότυπο βασιλεύει.

Δυστυχώς όλα αυτά δεν αλλάζουν πλέον. Η δικιά μας γενιά τέλειωσε. Εγώ έτσι αισθάνομαι. Οπως αισθάνομαι συμμέτοχος και συνένοχος για αυτή τη ντροπή.

Οταν μετά από δύο «χρυσές» δεκαετίες, μία διοργάνωση Ολυμπιακών Αγώνων και τεράστιες επιτυχίες σε Εθνικό επίπεδο σε όλα τα σπορ, έχεις αυτή την εικόνα στις υποδομές σου και στις ηθικές αξίες σου, δεν πρόκειται να αλλάξεις τώρα που σε μαστιγώνει η κρίση.

Ολη μας η δύναμη πρέπει να δοθεί στη νέα γενιά. Χωρίς μπαμπάδες χουλιγκάνους, χωρίς αρρωστημένα πρότυπα, χωρίς διαλυμένη παιδεία, με στόχους, προοπτικές και περηφάνια. Γα τη δημιουργία μιας νέας Ελλάδας που τουλάχιστον μέσα στα γήπεδα και στα σχολεία της θα παράγει ζωή κι όχι θάνατο.

gazzetta.gr