400 χρόνια από τον θάνατο του Σαίξπηρ και 450 χρόνια από τη γέννηση του, το Δημοτικό Θέατρο Πειραιά παρουσιάζει από 19 Φεβρουαρίου μια διαφορετική εκδοχή για το κλασσικό λυρικό κείμενο , Ρωμαίος και Ιουλιέτα, στη μετάφραση Δ. Βικέλα, όπως δεν το έχουμε ξαναδεί, σε σκηνοθεσία Κωνσταντίνου Ρήγου και με μια ομάδα νέων ταλαντούχων ηθοποιών.
Κάπου, σε μια παράξενη χώρα, δύο Ιουλιέττες, επτά Ρωμαίοι, ένας
ιερέας, μια υψίφωνος, μια μέτζο σοπράνο και 34 νέοι ηθοποιοί,
ερωτεύονται, τραγουδούν, χορεύουν, παλεύουν συγκρούονται, παθιάζονται,
αναζητούν την ζωή….
Μαζί τους …… ο Ακύλλας Καραζήσης και η Μαρία Σκουλά.
Σύνθεση και εκτέλεση μουσικής Γιώργος Κατσής, Αντώνης Σταμόπουλος.
Κάπου, σε μια παράξενη χώρα, σε ένα προάστιο μιας μεγαλούπολης,
ανάμεσα σε παλιές πολυκατοικίες κι εγκαταλελειμμένα αυτοκίνητα, οι
άνθρωποι αναμετρώνται με τις αντιφάσεις τους.
Γιατί τίποτε δεν είναι οικείο: τα τοπία στερούνται ομορφιάς, ήλιος ποτέ δεν ξημερώνει, η μουσική
ενοχλεί αντί να ευφραίνει, ο ρομαντισμός χλευάζεται, το machismo
εξαίρεται, ο έρωτας απαγορεύεται, το μίσος επιβάλλεται απ’ την παράδοση
και η εξουσία –αόρατη, μα πανταχού παρούσα– προάγει και τιμωρεί
ταυτόχρονα το ξέσπασμα της βίας.
Στον δυσοίωνο αυτόν τόπο, όπου η δημόσια τάξη διασαλεύεται κάθε μία
νύχτα, ένα ζευγάρι πάει κόντρα στην παράδοση και επαναστατεί με τον δικό
του τρόπο. Tι μπορεί να συμβεί όταν όλα ανατρέπονται;
Όταν ένα ερωτευμένο ζευγάρι πάει κόντρα στην παράδοση και επαναστατεί
με τον δικό του τρόπο; Τι φέρνει αυτή η επανάσταση; Και ποιος θα
συνεχίσει την παράδοση;
Ο Κωνσταντίνος Ρήγος για την παράσταση
Δεν είδα ποτέ τον έρωτα του Ρωμαίου και της Ιουλιέτας ως μια
ρομαντική ιστορία, αλλά ως μια πράξη «βίας ενάντια στη βία της
εξουσίας». Εξαρχής με γοήτευε αφενός η περιγραφή της βεντέτας που
ταλανίζει μια ολόκληρη κοινωνία κι αφετέρου η ιδιότυπη αίσθηση του
χρόνου που αναδύει το έργο .
Ο πατριαρχικός κόσμος του έργου, ένας κόσμος καμίας επιλογής και
καμίας διαφυγής, κυριαρχείται από το μίσος με το οποίο γαλουχούνται οι
ήρωες («οι άλλοι είναι εχθροί»), από το αναπόφευκτο της ακραίας
σύγκρουσης («θα σκοτώσω ή θα σκοτωθώ»), από την έννοια του «φέουδου» που
πρέπει να προστατευτεί πάση θυσία, από τους θανάσιμους νόμους του
«ανδρισμού», από την αδυναμία μεταστροφής του μέλλοντος. Η ατμόσφαιρα
αυτή διαποτίζει όλους τους χαρακτήρες που συμμετέχουν στο «φέουδο»,
πολώνει τις κοινωνικές τους σχέσεις (ακόμη και οι πιο στενές σχέσεις
συνιστούν ένα «προπονητήριο» για ό,τι βεβαιωμένα έπεται να συμβεί στους
δρόμους) και τους καθιστά ερωτικά ανενεργούς αποσυνδέοντας τη σεξουαλική
πράξη από το φλερτ και ταυτίζοντας την ηδονή με την επιθετικότητα και
τη φαλλική βία. Αυτή η σύγκρουση μεταξύ του να είσαι «άντρας» για
λογαριασμό του πατέρα και του να είσαι άντρας για μια γυναίκα, βρίσκεται
στην καρδιά του έργου.
Ταυτόχρονα, ο χρόνος μοιάζει να μην κυλά όσο δεν ξεσπά η βία, ενώ
από τη στιγμή που «το κακό» ενσκήπτει, ο χρόνος γίνεται λίγος και
πολύτιμος. Τις μέρες που εκτυλίσσεται η δράση, κανένας ήρωας δεν πέφτει για ύπνο. Το κατεπείγον γίνεται η νόρμα. Κάθε τι στο έργο είναι έντονο, ανυπόμονο, απειλητικό, εκρηκτικό.
Οι εκπρόσωποι της εξουσίας είναι απομακρυσμένοι, σαν «Μεγάλοι
Αδερφοί»: ο πρίγκιπας είναι αθέατος και οι γονείς κινούμενες εικόνες που
δίνουν εντολές και μοιάζουν σαν ποτέ να μην έχουν αγκαλιάσει το παιδί
τους.
Ο έρωτας του Ρωμαίου και της Ιουλιέτας είναι μια εναλλακτική που
ουσιαστικά δεν υφίσταται. Γι’ αυτό και από τη στιγμή που τον βιώνουν,
τους είναι αδύνατον να «γυρίσουν πίσω» και να επιστρέψουν σ’ ένα μέλλον
βέβαιο, στερημένο, που θα καταστήσει σταδιακά και τους ίδιους κινούμενες
εικόνες που δίνουν διαταγές. Απαντούν με «βία» στη βία.
Για μια φορά στη σαιξπηρική τραγωδία
, αυτό που μετράει δεν είναι το τι είσαι, αλλά το σε τι κόσμο ζεις. Στη
μνήμη μας μένει η έξαψη, ο πόθος, οι ταραχές, η κατάπνιξή τους, οι
καυγάδες στους δρόμους, τα βρώμικα αστεία, το γκροτέσκο στοιχείο, το
καταπιεσμένο συναίσθημα, το αίμα, τα σπαθιά, οι δάδες, τα πλήθη που
συρρέουν μετά από κάθε συμβάν, ο σεξουαλικός πόθος, ο αποχωρισμός
υπερφορτισμένων κορμιών.
Και μετά όλοι οι απόγονοι του «φέουδου» πέθαναν, δεν έμεινε πια κανείς για να συνεχίσει τη βεντέτα…
Ένα ζευγάρι πάει κόντρα στην παράδοση και επαναστατεί με τον δικό του τρόπο.
“Τέτοιες χαρές ορμητικές ολέθρια τελειώνουν”
Ταυτότητα παράστασης
Μετάφραση: Δημήτριος Βικέλας
Σκηνοθεσία-Χορογραφία-Σκηνογραφία: Κωνσταντίνος Ρήγος
Δραματουργική επεξεργασία: Έρι Κύργια
Συνεργάτης σκηνογράφος: Μαίρη Τσαγκάρη
Κοστούμια: Γιώργος Σεγρεδάκης
Φωτισμοί: Χρήστος Τσόγκας
Σχεδιασμός Ήχου: Studio 19
Βοηθός Σκηνοθέτη: Έλενα Σκουλά, Άγγελος Παναγόπουλος
Βοηθός Χορογράφου: Μαρκέλα Μανωλιάδη
Συμμετέχουν με αλφαβητική σειρά:
Αχτάρ Αλέξανδρος, Επιθυμιάδη Δανάη, Καραούλης Γιάννης, Καραχανίδης Αναστάσιος, Κατσής Γιώργος, Παναγιώτης Μπρατάκος, Παϊταζόγλου Κίττυ, Πλεμμένος Κωνσταντίνος, Σταμόπουλος Αντώνης.
Πατήρ Λαυρέντιος: Ιερώνυμος Καλετσάνος
Παραμάνα: Άρτεμις Μπόγρη (μέτζο σοπράνο) / Λητώ Μεσσήνη (υψίφωνος)
Φωτογραφίες – Βίντεο: Κωνσταντίνος Ρήγος
Οργάνωση & Εκτέλεση Παραγωγής: Άγγελος Παναγόπουλος
Make Up: Έλενα Χατζηνικολίδου / Inglot Greece
Βοηθός Make up: Αναστασία Δηπτένη
Κομμώσεις: Νάσος Ασημακόπουλος
Φωτογραφίες – Βίντεο: Κωνσταντίνος Ρήγος
Οργάνωση & Εκτέλεση Παραγωγής: Άγγελος Παναγόπουλος
Make Up: Έλενα Χατζηνικολίδου / Inglot Greece
Βοηθός Make up: Αναστασία Δηπτένη
Κομμώσεις: Νάσος Ασημακόπουλος
Διάρκεια: 2.30
culturenow.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου