Στην Ελλάδα της παιδικής παχυσαρκίας και του παιδικού διαβήτη, ο αθλητισμός δεν πρόκειται να ενισχύεται απο εδώ και πέρα. Σε αυτή την απόφαση έχουν καταλήξει οι κυβερνώντες τη χώρα καθώς κρίνεται σκόπιμο να υπάρξουν περικοπές.
Μπορεί εύστοχα και εύλογα να πεί κάποιος ''τι μας νοιάζει ο αθλητισμός όταν χάνουμε τις δουλειές μας''. Καμμία αντίρρηση. Έτσι είναι. Γενικόλογα ωστόσο και απο μία πρώτη προσέγγιση.
Σκεφθείτε ότι έχουμε το μεγαλύτερο ποσοστό παιδικής παχυσαρκίας στην Ευρωπαική Ένωση και αναλογισθείτε ότι είμαστε τρίτοι στην Ένωση σε επίπεδο παιδικού διαβήτη.
Πολύ πιο απλό και υπεύθυνο θα ήταν να δούμε κατάματα την αλήθεια.
Στη χώρα όπου μόλις το 3% του πληθυσμού αθλείται, είναι φυσικό επόμενο να έχουμε τέτοια ζητήματα. Ειδικά μάλιστα όταν ακόμα και τα παιδιά μας δεν αθλούνται σε ποσοστό μεγαλύτερο απο το 11%. Μην απορείτε για το χαμηλό ποσοστό.
Ρωτείστε τα βλαστάρια σας πόσα απο τα παιδάκια στην τάξη τους πάνε σε μία ομάδα ή σε ένα ατομικό άθλημα και θα συνειδητοποιήσετε ποια είναι η πραγματικότητα. Ούτε το 1 στα 10 δεν πάει στα σπορ.
Οι εξηγήσεις είναι απλές. Βαριούνται παιδιά και γονείς ή απλώς δεν ενδιαφέρονται. Συχνά βέβαια, υπάρχουν παιδιά που δεν έχουν όρεξη για τίποτα αλλά κι οι γονείς τους δεν κάνουν μία προσπάθεια να βρούν που έχει το παιδί τους μία σχετική έφεση ή κλίση.
Και όταν πάει το παιδί στο σωματείο τα 20 και τα 25 ευρώ της συνδρομής, από την οποία πληρώνεται ο προπονητής, μας φαίνεται ...βουνό. Αλλά όταν είναι να παραγγείλουμε σουβλάκια ή πίτσα για το σπίτι, φροντίζουμε να πάρουμε διπλάσιες ποσότητες απο όσες χρειαζόμαστε και στο τέλος πετάμε τα μισά....Εκεί είμαστε ....large....
Η πραγματικότητα είναι ότι ο αθλητισμός πρέπει να ενισχύεται, με συγκεκριμένη στόχευση, προκειμένου να είναι ανταποδοτικός.
Για κάθε παιδί που μπαίνει στο γήπεδο για να αθληθεί, η Πολιτεία έχει όφελος από την εξοικονόμηση χρημάτων, άμεσα και μεσοπρόθεσμα αλλά και μακροπρόθεσμα, αφού είναι πολύ πιο πιθανό να έχει καλύτερη υγεία σε σχέση με ένα άλλο παιδί που δεν έχει ποτέ αθληθεί και στατιστικά παίρνει λιγότερα φάρμακα, ασθενεί πιο λίγες φορές και ζει μία καλύτερη και πιο ποιοτική ζωή σε ότι σχετίζεται με τη δύναμη και την αντοχή του οργανισμού του.
Εάν υπήρχε μαζικός αθλητισμός ή σχολικός αθλητισμός, τα σωματεία θα είχαν ενδεχομένως άλλη λειτουργία και άλλη διάσταση.
Σήμερα όμως, τα σωματεία που έχουν υποδομές, κάνουν κοινωνικό έργο χωρίς βοήθεια.
Το ζήτημα δεν είναι μόνο οικονομικό, αλλά κυρίως αφορά την αδιαφορία που υπάρχει για την άθληση των παιδιών μας.
Λες και τα θέλουν στον καναπέ, να καταναλώνουν σαβούρες, να παίρνουν φάρμακα, να είναι ανεύθυνα και ευάλωτα, πελατάκια ενός συστήματος που βασίζεται σε αυτά και στην αγάπη που τους έχουν οι γονείς και οι κηδεμόνες τους.
Ο αθλητισμός διώκεται αλλά πάντα θα είναι ζωντανός. Απλώς γιατί όσοι αποφασίζουν να ασχοληθούν με τα σπορ αποκτούν άλλη κουλτούρα --ειδικά σε συλλόγους σαν τον Πορφύρα--και δεν τα παρατάνε στα δύσκολα, ούτε φωνάζουν ''δε μπορώ άλλο''....
Νίκος Δελαγραμμάτικας
Μπορεί εύστοχα και εύλογα να πεί κάποιος ''τι μας νοιάζει ο αθλητισμός όταν χάνουμε τις δουλειές μας''. Καμμία αντίρρηση. Έτσι είναι. Γενικόλογα ωστόσο και απο μία πρώτη προσέγγιση.
Σκεφθείτε ότι έχουμε το μεγαλύτερο ποσοστό παιδικής παχυσαρκίας στην Ευρωπαική Ένωση και αναλογισθείτε ότι είμαστε τρίτοι στην Ένωση σε επίπεδο παιδικού διαβήτη.
Πολύ πιο απλό και υπεύθυνο θα ήταν να δούμε κατάματα την αλήθεια.
Στη χώρα όπου μόλις το 3% του πληθυσμού αθλείται, είναι φυσικό επόμενο να έχουμε τέτοια ζητήματα. Ειδικά μάλιστα όταν ακόμα και τα παιδιά μας δεν αθλούνται σε ποσοστό μεγαλύτερο απο το 11%. Μην απορείτε για το χαμηλό ποσοστό.
Ρωτείστε τα βλαστάρια σας πόσα απο τα παιδάκια στην τάξη τους πάνε σε μία ομάδα ή σε ένα ατομικό άθλημα και θα συνειδητοποιήσετε ποια είναι η πραγματικότητα. Ούτε το 1 στα 10 δεν πάει στα σπορ.
Οι εξηγήσεις είναι απλές. Βαριούνται παιδιά και γονείς ή απλώς δεν ενδιαφέρονται. Συχνά βέβαια, υπάρχουν παιδιά που δεν έχουν όρεξη για τίποτα αλλά κι οι γονείς τους δεν κάνουν μία προσπάθεια να βρούν που έχει το παιδί τους μία σχετική έφεση ή κλίση.
Και όταν πάει το παιδί στο σωματείο τα 20 και τα 25 ευρώ της συνδρομής, από την οποία πληρώνεται ο προπονητής, μας φαίνεται ...βουνό. Αλλά όταν είναι να παραγγείλουμε σουβλάκια ή πίτσα για το σπίτι, φροντίζουμε να πάρουμε διπλάσιες ποσότητες απο όσες χρειαζόμαστε και στο τέλος πετάμε τα μισά....Εκεί είμαστε ....large....
Η πραγματικότητα είναι ότι ο αθλητισμός πρέπει να ενισχύεται, με συγκεκριμένη στόχευση, προκειμένου να είναι ανταποδοτικός.
Για κάθε παιδί που μπαίνει στο γήπεδο για να αθληθεί, η Πολιτεία έχει όφελος από την εξοικονόμηση χρημάτων, άμεσα και μεσοπρόθεσμα αλλά και μακροπρόθεσμα, αφού είναι πολύ πιο πιθανό να έχει καλύτερη υγεία σε σχέση με ένα άλλο παιδί που δεν έχει ποτέ αθληθεί και στατιστικά παίρνει λιγότερα φάρμακα, ασθενεί πιο λίγες φορές και ζει μία καλύτερη και πιο ποιοτική ζωή σε ότι σχετίζεται με τη δύναμη και την αντοχή του οργανισμού του.
Εάν υπήρχε μαζικός αθλητισμός ή σχολικός αθλητισμός, τα σωματεία θα είχαν ενδεχομένως άλλη λειτουργία και άλλη διάσταση.
Σήμερα όμως, τα σωματεία που έχουν υποδομές, κάνουν κοινωνικό έργο χωρίς βοήθεια.
Το ζήτημα δεν είναι μόνο οικονομικό, αλλά κυρίως αφορά την αδιαφορία που υπάρχει για την άθληση των παιδιών μας.
Λες και τα θέλουν στον καναπέ, να καταναλώνουν σαβούρες, να παίρνουν φάρμακα, να είναι ανεύθυνα και ευάλωτα, πελατάκια ενός συστήματος που βασίζεται σε αυτά και στην αγάπη που τους έχουν οι γονείς και οι κηδεμόνες τους.
Ο αθλητισμός διώκεται αλλά πάντα θα είναι ζωντανός. Απλώς γιατί όσοι αποφασίζουν να ασχοληθούν με τα σπορ αποκτούν άλλη κουλτούρα --ειδικά σε συλλόγους σαν τον Πορφύρα--και δεν τα παρατάνε στα δύσκολα, ούτε φωνάζουν ''δε μπορώ άλλο''....
Νίκος Δελαγραμμάτικας
Αναδημοσίευση από porfyrasvolley.blogspot.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου