Η ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΕΚΡΗΞΗ ΜΑΣ ΟΔΗΓΕΙ ΣΤΗ ΒΙΑ

Του Τάσου ΠΑΠΑΧΡΗΣΤΟΥ

Φοβάμαι ότι πολύ σύντομα η βία θα κυριαρχήσει απόλυτα στους αθλητικούς χώρους στην Ελλάδα. Ιδιαίτερα στο ποδόσφαιρο, το πιο λαϊκό άθλημα του κόσμου, που εκφράζει πάμπολλες φορές τους καημούς και τα βάσανα των απλών ανθρώπων.

Φοβάμαι ότι θα σκεπάσει καθετί όμορφο. Και η εξήγηση είναι πλέον ορατή.

Ο κόσμος «πνίγεται», οι νέοι βρίσκονται στα πρόθυρα της τρέλας

Η οικονομική κατάσταση της χώρας μας είναι επιεικώς τραγική και το μέλλον δυσοίωνο.

Οι νέοι με τη δυναμική της ηλικίας τους θέλουν να δουν μπροστά, αλλά ένα πέπλο σιωπής, απογοήτευσης, ανεργίας, έλλειψης οραμάτων τούς περιορίζει το οπτικό πεδίο. Καλύπτει τα μάτια τους.

Οι διαδηλώσεις γίνονται η μία μετά την άλλη με ταχύτητες ανάλογες των σύγχρονων τρένων του ΟΣΕ, που πλήττεται σήμερα ως ΔΕΚΟ.

Τα πτυχία των φοιτητών έχουν χάσει κάθε αξία και απλά προσφέρουν το δικαίωμα για αξιοπρεπή εργασία σε κάποια άλλη χώρα της Ευρωπαϊκής Ενωσης, με μια άλλη, διαφορετική, σε σχέση με τη δεκαετία του '60 μετανάστευση.

Οι μαθητές διστάζουν να αποφασίσουν μπροστά από το μενού του επαγγελματικού προσανατολισμού τους.

Οι οικογένειες δύσκολα τα βγάζουν πέρα.

Αυτή η πίεση -είναι κανόνας, άλλωστε- διψάει για εκτόνωση. Συνήθως οδηγεί σε συγκρούσεις.

Και τα γήπεδα, μέσω της οπαδικής αντιπαλότητας, προσφέρονται προς αυτήν την κατεύθυνση.

Κι όμως, ο αθλητισμός θα μπορούσε να προσφέρει ένα χέρι βοήθειας στους νέους, αλλά με βάση τη στρατηγική της πολιτείας γνωρίζει επίσης την απαξίωση με τη μείωση των οικονομικών επιχορηγήσεων.

Τα νέα παιδιά θα μπορούσαν να στραφούν στα σπορ, αλλά και εκεί τα όνειρα έχουν καταργηθεί για αυτούς.

Δεν υπάρχουν πλέον ουσιαστικά κίνητρα στο 98% των ολυμπιακών αθλημάτων.

Η καταβολή οδοιπορικών στους πρωταθλητές γίνεται με ρυθμό Αϊ-Βασίλη, σχεδόν μία φορά το χρόνο και αν

Η πρόσληψη στο Δημόσιο δεν υφίσταται, οικονομικά πριμ για επιτυχίες δεν υπάρχουν, ακόμα και η συμμετοχή ενός πρωταθλητή που εργάζεται ως δημόσιος υπάλληλος στους Ολυμπιακούς Αγώνες χρεώνεται με άδεια άνευ αποδοχών και χωρίς προσμέτρηση στα συντάξιμα χρόνια.

Ποιος νέος θα πάει σήμερα να μάθει πιάνο ή τρεις ξένες γλώσσες, ποιος θα μπορεί να ταξιδεύει με ευκολία στο εξωτερικό, ποιος θα βάλει τα όνειρα που τυχόν έχουν απομείνει σε μια σειρά που θα μοιάζει ρεαλιστική;

Η κοινωνική έκρηξη μας οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια στη βία. Θα εκδηλωθεί στα γήπεδα, θυμηθείτε με Μένει να μάθουμε μόνο τον ακριβή χρόνο που θα ανάψει το φυτίλι κι αυτός ο φόβος με γεμίζει τρόμο.
Αναδημοσίευση από sentragoal.gr