Η επικείμενη νέα δραστική μείωση
των κρατικών επιχορηγήσεων προς τις αθλητικές ομοσπονδίες έχει σημάνει
συναγερμό μεταξύ των παραγόντων του ελληνικού αθλητισμού, οι οποίοι
προετοιμάζονται για δυναμικές αντιδράσεις, με τις οποίες θα επιχειρήσουν
να αποτρέψουν -όπως λένε- την «επερχόμενη με μαθηματική ακρίβεια
διάλυση του αθλητικού οικοδομήματος».
Η αλήθεια είναι ότι, πλην ελαχίστων εξαιρέσεων, ο αθλητισμός στη
χώρα μας ήταν (και συνεχίζει να είναι) κρατικοδίαιτος. Και το γεγονός
αυτό τον καθιστά εξαιρετικά ευάλωτο στην οικονομική κρίση, η οποία δεν
έχει αφήσει τίποτα όρθιο. Ταυτόχρονα αυτή η βολική, μέχρι πριν από λίγο,
σύνδεσή του με τον κρατικό προϋπολογισμό ατόνησε πλήρως τα
αντανακλαστικά των διοικητικών του παραγόντων, οι οποίοι αδυνατούν να
κατανοήσουν τι στην πραγματικότητα συμβαίνει και -πολύ περισσότερο- να
αναζητήσουν διεξόδους και λύσεις, που θα αντικαθιστούσαν σε ένα βαθμό
την κρατική χρηματοδότηση.
Αυτή, όμως, είναι μόνον η μία όψη του προβλήματος. Η άλλη είναι
ότι, σύμφωνα με το Σύνταγμα, ο αθλητισμός αποτελεί κοινωνικό αγαθό που
προστατεύεται και επιχορηγείται από το κράτος, πράγμα που δεν θα έπρεπε
να παραγνωρίζεται ακόμα και υπό συνθήκες σαν τις σημερινές, ώστε να
συνεχίσει να επιτελεί ο αθλητισμός την κοινωνική του αποστολή. Αλλά εδώ
υπάρχει μια σύγχυση που, με την ευκαιρία, καλό θα ήταν να διαλυθεί,
καθώς ο αθλητισμός λειτουργεί ως προθάλαμος του πρωταθλητισμού, δηλαδή
της διαστροφικής του έκφρασης, η οποία δείχνει να επωφελείται από αυτήν
ακριβώς τη συγγένεια για να εξασφαλίζει ενισχύσεις, τις οποίες στην
πραγματικότητα δεν δικαιούται.
Η δυσκολία διαχωρισμού βρίσκεται στο ότι σχεδόν όλες οι
ομοσπονδίες αναπτύσσουν μέσα από τις δράσεις τους τόσο τον συνταγματικά
προστατευόμενο αθλητισμό όσο και τον πρωταθλητισμό, που στις
περισσότερες περιπτώσεις του σχετίζεται με την κατ' επάγγελμα
δραστηριότητα και την επίτευξη οικονομικού κέρδους, στοιχεία που δεν του
επιτρέπουν να θεωρείται κοινωνικό αγαθό.
Τι μπορεί να γίνει, λοιπόν, ώστε, εκτός των άλλων, οι αθλητικές
ομοσπονδίες να εναρμονιστούν προς την οικονομική συγκυρία, χωρίς να
γνωρίσουν αισθητή κάμψη οι δραστηριότητές τους; Μία λύση είναι σίγουρα η
μερική απεξάρτηση από τον κρατικό προϋπολογισμό και η άντληση εσόδων
από την ιδιωτική πρωτοβουλία (χορηγοί). Και μία δεύτερη, ο διαχωρισμός
της παραγωγικής διαδικασίας από τη βιτρίνα των αθλημάτων, με ταυτόχρονη
καναλοποίηση των εσόδων. Με άλλα λόγια, τα λεφτά του κράτους να
τροφοδοτούν την παραγωγή, δηλαδή τον πραγματικό αθλητισμό και τα λεφτά
από την αγορά, τη βιτρίνα, δηλαδή τον πρωταθλητισμό.
Γιατί, εδώ που τα λέμε, δεν θα πρέπει να είναι υποχρέωση του
κράτους η υποστήριξη ατόμων που επιλέγουν τον πρωταθλητισμό ως μέσο
οικονομικής αποκατάστασης και κοινωνικής καταξίωσης. Οποιος το θέλει, ας
το κάνει με δικά του μέσα και δική του ευθύνη, για να είναι, έτσι,
απαλλαγμένο και το κράτος από τα βάρη που του δημιουργούν αντιαθλητικές
συμπεριφορές, σχετιζόμενες, κατά κύριο λόγο, με το ντόπινγκ.
Το κράτος είναι ευκαιρία να περιορισθεί στον ελεγκτικό του ρόλο
και να πάψει να είναι, ταυτόχρονα, ελέγχων και ελεγχόμενος για
αντιαθλητικές συμπεριφορές, που το δυσφημούν σε όλο τον κόσμο. Επιπλέον,
κλισέ σαν το περίφημο «για την Ελλάδα ρε γαμώτο» όλο και περισσότερο
ηχούν τώρα τελευταία στ' αυτιά μας ως εκ του πονηρού. Οπότε, γιατί η
«Ελλάδα» να μην παραχωρήσει τη θέση της σε μια πολυεθνική, σε κάποια
τράπεζα τέλος πάντων ή σε κάποιον όμιλο επενδύσεων;
Για σκεφθείτε την Πατουλίδου του μέλλοντος να ανακράζει «για τη
Siemens ρε γαμώτο...»! Πόσο ειλικρινές και άδολο θα ήταν και πόσο
αποφορτιστικά θα λειτουργούσε σε μια ατμόσφαιρα γεμάτη με εθνικά
«πρέπει» που ζητάνε μόνο εξαργύρωση...
eeaasaf.blogspot.gr
enet.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου