Τι θα έκανες για τον αθλητισμό αν ήσουν Υφυπουργός Αθλητισμού

 

 Ημέρες εκλογών και η ερώτηση της εβδομάδας δεν θα μπορούσε να μην είναι σχετική με όσα συμβαίνουν στη χώρα μας. Επομένως, οι συντάκτες του Sport24.gr γίνονται Υφυπουργοί Αθλητισμού για μία μέρα και προτείνουν λύσεις για τα προβλήματα του ελληνικού αθλητισμού.

 

Όπως όλοι γνωρίζουμε, ο ελληνικός αθλητισμός αντιμετωπίζει πολλά προβλήματα και οι περισσότεροι ελπίζουμε πως η νέα κυβέρνηση θα προσπαθήσει να λύσει τα περισσότερα από αυτά. Το Sport24.gr σκέφτηκε να πάρει την κατάσταση στα χέρια του και να καθίσει για λίγο στην καρέκλα του Υφυπουργού Αθλητισμού. Οι συντάκτες του δίνουν τις δικές τους προτάσεις για ένα... καλύτερο αύριο.

Γιάννης Φιλέρης

Ο υφυπουργός αθλητισμού, εξ ορισμού, ασχολείται με τον αθλητισμό. Στην Ελλάδα, έχουμε παρεξηγήσει τον όρο. Νομίζουμε ότι όλα περιστρέφονται γύρω από το ποδόσφαιρο (άντε και με ολίγη δόση από μπάσκετ) και δη το επαγγελματικό. Σε μα απόλυτη, μάλιστα, διαστρέβλωση πιστεύουμε ότι μπάλα παίζουν ο Σαρρής, ή ο εκάστοτε πρόεδρος της ΕΠΟ, ο Μαρινάκης, ο Αλαφούζος, ο Σαββίδης και ο Μελισσανίδης, ή οι εκάστοτε πρόεδροι-επιχειρηματίες των ομάδων. Λάθος. Ο αθλητισμός (ή το ποδόσφαιρο) δεν είναι, σε καμιά περίπτωση, οι επιχειρηματίες και οι γραβατωμένοι παράγοντες. Με αυτούς, ο υφυπουργός αθλητισμού δεν πρέπει να έχει καμιά σχέση. Να νταραβερίζεται μαζί τους. Δεν είναι η δουλειά του. Πρέπει να τους βλέπει μια φορά το χρόνο, να τους μαζεύει όλους μαζί και να τους θυμίζει: "Κύριοι, κανονισμοί υπάρχουν. Αν τους σεβαστείτε, όλα θα πάνε καλά.  Αν όχι, θα έχουμε πρόβλημα".

Θα μου πείτε, ποιος υφυπουργός θα μιλήσει έτσι στους επιχειρηματίες του ποδοσφαίρου; Εντάξει, ας τους το πει με άλλα λόγια: "Σεβαστείτε τους κανόνες για το ίδιο σας το προϊόν" κι ας κρατήσει την επιβολή των νόμων, για τον εαυτό του και την συντεταγμένη Πολιτεία. Με τι πρέπει, λοιπόν, να ασχολείται ο υφυπουργός αθλητισμού; Ή εν πάση περιπτώσει, ο άνθρωπος που θα έχει την ευθύνη των σπορ στην Ελλάδα. Κατά τη γνώμη μου, το πρώτο και πολύ δύσκολο, πλέον, έργο που θα αναλάβει είναι η εξεύρεση πόρων που έχουν στερέψει ασφυκτικά για οποιοδήποτε σπορ. Η χρηματοδότηση του αθλητισμού δεν είναι παροχή, αλλά υποχρέωση της όποιας Κυβέρνησης. Μαζί με την παιδεία και τον πολιτισμό, πρέπει να αποτελούν ένα σημαντικό μέρος του προϋπολογισμού. Η άθληση των νέων ανθρώπων, των νέων Ελλήνων, πρέπει να είναι μια βασική επιδίωξη της Πολιτείας.

Αυτή τη στιγμή, η προσπάθεια να γυμναστεί ένα παιδί, χρεώνεται αποκλειστικά και μόνο στο γονιό του. Τα σωματεία, μη έχοντας άλλους πόρους, έχουν μετατραπεί σε ιδιωτικά εκπαιδευτήρια και ζουν σχεδόν αποκλειστικά από τις συνδρομές των λεγόμενων "ακαδημιών". Το να μάθει κανείς να παίζει ποδόσφαιρο, μπάσκετ, βόλεϊ, να τρέχει στον στίβο, ή να κρατάει τη ρακέτα του τένις, απαιτεί χρήματα. Το να αναλάβει το κράτος τις ευθύνες του, δεν είναι ουτοπία. Σε συνεργασία μάλιστα με την τοπική αυτοδιοίκηση, μπορεί να δώσει λύσεις στη μαζική άθληση. Κάτι τέτοιο, όμως, απαιτεί διαφορετική δομή ολόκληρου του ελληνικού αθλητισμού. Απαιτεί σύγχρονες ομοσπονδίες και όχι γερασμένους οργανισμούς και προεδρικούς θώκους, που δεν εγκαταλείπονται παρά μόνο όταν επέλθει το μοιραίο.

Κάθε ομοσπονδία πρέπει να έχει συγκεκριμένο σχέδιο ανάπτυξης του σπορ, σε όλα τα επίπεδα. Και αναλόγως, βέβαια, να επιχορηγείται. Χρειάζονται ακόμη:- Πλήρης εκκαθάριση των σωματείων σφραγίδων, ή των ομοσπονδιών-σφραγίδων, που υπάρχουν για την χρηματοδότηση ... όλων των άλλων, εκτός του αθλητισμού.- Αξιοποίηση όλων των αθλητικών εγκαταστάσεων, ειδικά εκείνων που από το 2004 και μετά καταρρέουν, χρόνο με τον χρόνο.- Διαφορετική πολιτική στην ανάδειξη προπονητών, γυμναστών. Αναβάθμιση των ΤΕΦΑΑ, διαφορετική λειτουργία των σχολών προπονητών σε συνεργασία με τους συνδέσμους των διαφόρων αθλημάτων.- Ανεξαρτητοποίηση της διαιτησίας σε όλα τα σπορ. Απεμπλοκή της από τις ομοσπονδίες (όσο αυτό είναι δυνατόν) και ανεξάρτητη λειτουργία τους.

Ο υφυπουργός δεν μπορεί παρά να είναι άνθρωπος του αθλητισμού. Πρέπει να προέρχεται απ' αυτόν, να έχει ασχοληθεί και να γνωρίζει τι σημαίνει άθληση, νίκη, ήττα, συμμετοχή. Δεν είναι ξερόλας, όμως. Γι αυτό, ένα εθνικό συμβούλιο αθλητισμού, ή μια συνεργασία με την Ολυμπιακή Επιτροπή (όπου επίσης πρέπει να υπάρχουν κανονικοί αθλητικοί παράγοντες και όχι δεινόσαυροι), να είναι απαραίτητες ενέργειες. Μα καλά, εδώ γίνεται της κακομοίρας στο ποδόσφαιρο, σκοτώνονται τα βουβάλια, κι εμείς θα ασχολούμαστε αν μπορεί να αθληθεί η Κουτσή Μαρία; Ναι, με την Κουτσή Μαρία θα πάμε. Τα βουβάλια, μπορεί εύκολα να τα βάλεις σε τάξη. Είπαμε, κανόνες και νόμοι υπάρχουν. Αν εφαρμοστούν, τότε όλοι θα είμαστε ικανοποιημένοι...

Γιάννης Σερέτης

Πρώτο και βασικότερο: θα προσπαθούσα να πείσω τον πρωθυπουργό για την ΑΠΗΧΗΣΗ του τομέα “αθλητισμός” στην Ελλάδα, σε όλα τα πεδία. Είτε το πεδίο αυτό λέγεται επαγγελματικό ποδόσφαιρο με όλα τα πλοκάμια του (Στοίχημα, επιχειρηματίες, κάθαρση, τήρηση των νόμων), είτε στήριξη των ερασιτεχνικών σωματείων με ΕΛΕΓΧΟ των κονδυλίων που δίνονται από κάθε ομοσπονδία και αξιολόγησή τους σε τακτά χρονικά διαστήματα. Αν έπειθα τον πρωθυπουργό για τα ΟΦΕΛΗ που θα είχε η κυβέρνησή του από όσα θετικά θα έκανε συνολικά για τον αθλητισμό στην Ελλάδα, θα είχα ήδη ένα τεράστιο ατού. Τη στήριξή του στις συζητήσεις και τις ενέργειές μου με όλα τα “εμπλεκόμενα” Υπουργεία (Οικονομίας, Δημόσιας Τάξης, Παιδείας, Δικαιοσύνης). Αν είχα τον πρώτο λόγο για τα “δικά μου” ζητήματα απέναντι στους υπόλοιπους Υπουργούς, θα είχα πολύ περισσότερες πιθανότητες επιτυχίας σε καθένα από τα πεδία.

Δεύτερο και δυσκολότερο: θα επέλεγα μια ολιγομελή ομάδα απόλυτα “πιστών” συνεργατών. Απαντες θα είχαν “ποινικό μητρώο” στην πολιτική (αν είχαν ασχοληθεί ήδη) και στον αθλητισμό, αντίστοιχο δεκάχρονης κορασίδας. Για την επιλογή τους δεν θα αξιολογούσα τα πτυχία και τις επιτυχίες τους, δεν θα με ενδιέφεραν τα τυπικά προσόντα τους. Αλλά το κέφι και τα κίνητρά τους, η ακεραιότητα του χαρακτήρα τους, η οξύνοια και η πίστη τους στο πλάνο. Δεν θα ήταν περισσότεροι από δέκα. Σε καθέναν θα ανέθετα έναν από τους τομείς που με “καίνε”. Θα ήταν η δική μου “κυβέρνηση” και θα τους αξιολογούσα αυστηρά, με μεγάλη συχνότητα, ενδεχομένως θα άλλαζα γρήγορα και τον “χειρότερο” για να καταλάβουν όλοι ότι ουδείς αγκιστρώθηκε στην καρέκλα. Και θα τους επαινούσα δημοσίως σε κάθε μικρή ή μεγαλύτερη επιτυχία τους.

Τρίτο και πιο “βαθύ”: θα φρόντιζα τις σχέσεις μου με τον Τύπο. Το μέσο είναι το μήνυμα. Στο τιμ μου θα είχα τουλάχιστον δύο – τρεις δημοσιογράφους και θα έκανα ΠΡΟΣΩΠΙΚΑ meetings με παλαιότερους αλλά και 40άρηδες, τους οποίους θεωρώ “καθαρούς” και ικανούς. Οι δημοσιογράφοι ξέρουν 1000 και γράφουν 1. Οταν οι Υπουργοί αλλάζουν, εκείνοι μένουν. Εχουν δει, έχουν μάθει και έχουν ακούσει εκατοντάδες κακώς κείμενα. Θα “γέμιζε” και θα άνοιγε το μυαλό μου. Θα επικοινωνούσα με κάθε τρόπο τα σωστά και θα παραδεχόμουν τα λάθη μου, αφού προηγουμένως σε συνέντευξη Τύπου είχα ξεκαθαρίσει τους βασικούς στόχους και τους κεντρικούς άξονες της πολιτικής μου.

Θοδωρής Ρούσσος

1. Ναι στις μετακινήσεις οπαδών

2. Οχι αστυνομία μέσα στα γήπεδα

3. Βεγγαλικά = 10 αγωνιστικές κεκλεισμένων των θυρών

4. "Μάνες" - "καρκίνοι". Διακοπή αγώνα και αφαίρεση βαθμών

5. Τραυματισμός αθλητή ή προπονητή = Υποβιβασμός

6. Επεισόδια = Διακοπή αγώνα και αφαίρεση βαθμών

7. Ισομερής κατανομή των τηλεοπτικών εσόδων

8. Ενίσχυση ερασιτεχνικών σωματείων

9. Ορισμοί διαιτητών κατόπιν συμφωνίας των ομάδων

10. Γήπεδα για ανθρώπους και όχι για ζώα

11. Το 1/4 του μισθού μου σε οικογένειες αθλητών που "έφυγαν" νωρίς

12. Χρέη = δεν παίζεις. Ξέχασε τους νέους ΑΦΜ

13. Αυστηρά κριτήρια συμμετοχής στα πρωταθλήματα

14. Ανελέητο κυνήγι σε "οπαδούς - δημοσιογράφους" ή "οπαδούς - παράγοντες"

Αυτά είναι μερικά πρόχειρα που μου έρχονται στο μυαλό. Ακραία ε; Σωστά. Αλλωστε δεν είμαστε συνηθισμένοι σε ακραία φαινόμενα.

Στέφανος Τριαντάφυλλος

Η πρώτη άμεση απάντηση είναι το "από που να αρχίσεις και που να τελειώσεις". Η σωστή προσέγγιση όμως για μένα δεν είναι το από που θα τελειώσεις, αλλά το από που θα αρχίσεις. Προσωπικά αυτό που με πληγώνει σε ότι αφορά τον ελληνικό αθλητισμό, είναι η έλλειψη αθλητικής κουλτούρας, η οποία εν προκειμένω είναι άσχετη με την τεχνογνωσία, την ικανότητα, ή τα αποτελέσματα του ελληνικού αθλητισμού. Κι από όπου ξεκινάς να λύσεις ένα τέτοιο πρόβλημα; Από τη βάση, δηλαδή από τους νέους, αυτούς που θα γίνουν οι μελλοντικοί φίλαθλοι, οι μελλοντικοί προπονητές, οι μελλοντικοί παράγοντες, οι μελλοντικοί διαιτητές και κυρίως οι μελλοντικοί φίλαθλοι.

Δεν μπορούμε να μιλάμε συνολικά για αθλητισμό, όταν δεν υπάρχει ούτε στο ελάχιστο σχολικός αθλητισμός, αν δεν γίνει σωστή δουλειά στα τμήματα υποδομών, στα πρωταθλήματα των Ενώσεων. Χτίζοντας σιγά-σιγά θα μπουν οι βάσεις για το μέλλον και θα φτάσουμε και στην κορυφή του παγόβουνου, που ονομάζεται επαγγελματικά πρωταθλήματα. Πως θα γίνουν όλα αυτά; Οικονομική στήριξη στα σωματεία, στις ενώσεις και στους συνδέσμους, παροχή τεχνογνωσίας, προγραμματισμός και φυσικά μετωπική σύγκρουση με τον αντίστοιχο Τριαντάφυλλο του Υπουργείου Παιδείας, το οποίο θέλει τα παιδιά το απόγευμα στο φροντιστήριο και όχι στα γήπεδα. Μια αρχή πρέπει να γίνει, γιατί ο αθλητισμός είναι από τις τελευταίες πολυτέλειες που μας έχουν απομείνει.

Κώστας Πετρωτός

Θα προσπαθούσα να υπηρετήσω την κοινή λογική (μάλλον γι' αυτό δεν θα είχα πολλές πιθανότητες να πάρω αυτή τη θέση) και να διαλύσω τον χαρακτηρισμό "κρατικοδίαιτος" που συνοδεύει τον ελληνικό αθλητισμό εδώ και πάρα πολλά χρόνια. Πώς μεταφράζεται αυτό; Θα προσπαθούσα να πείσω τους προϊστάμενους μου να ασχοληθούν σοβαρά με τα χρέη των ΠΑΕ, ΚΑΕ, ΤΑΠ, ακόμη και των ερασιτεχνικών σωματείων, έτσι ώστε να δοθεί μία τελευταία ευκαιρία σε όλους να... μηδενίσουν το κοντέρ και στην συνέχεια να εφαρμοστεί -επιτέλους- ένα πολύ αυστηρό πλαίσιο ελέγχων που δεν θα τους επέτρεπε να... ξανακατρακυλήσουν.

Από 'κει και πέρα, θα έριχνα όλο το βάρος στο να... σπρώξω τον Έλληνα πολίτη στα κολυμβητήρια, τα γυμναστήρια και όπου υπάρχουν (και θα προσπαθούσα να γίνουν περισσότεροι() χώροι άθλησης. Παράλληλα, θα προσπαθούσα να αλλάξω τη λογική των ερασιτεχνικών σωματείων να στηρίζουν τα πάντα στις επιχορηγήσεις. Με διάφορες βοήθειες και κίνητρα θα ωθούσα τους παράγοντές τους να ψάξουν τον τρόπο να δημιουργήσουν και άλλες πηγές εσόδων. Και φυσικά, θα επιδίωκα να εισαχθεί μάθημα αθλητικής παιδείας στα σχολεία, όπως σημειώνει και ο Μάνος Μίχαλος. Αν αποκτήσουμε και πάλι φιλάθλους, ανθρώπους που αγαπούν πραγματικά τον αθλητισμό, τότε όλα τα υπόλοιπα θα είναι πιο εύκολα.  

Μάνος Μίχαλος

Καταρχάς το σταυρό μου, γιατί το να ασχοληθείς με τον αθλητισμό στην Ελλάδα και να πιστεύεις πώς θα αλλάξεις πράγματα από τη Δευτέρα λες και θα κόψεις τα λίπη για να ρίξεις τη χοληστερίνη, είναι λίγο ουτοπικό. Άλλα, άντε, ας πιάσουμε την υπόθεση εργασίας. Το βασικό πιστεύω είναι η παιδεία, η αθλητική παιδεία και ελπίζω ο πρωθυπουργός (όποιος και αν ήταν, καλός θα ήταν αφού είχε επιλέξει εμένα για το Αθλητισμού) να βάλει κανάν σοβαρό στο Παιδείας για να μπορέσουμε να τα βρούμε, αφού θα δώσω μάχη για να μπει μάθημα αθλητικής κουλτούρας, παιδείας και ιστορίας στα σχολεία.

Στη συνέχεια θα έκανα μια βόλτα από τους βασικούς αθλητικούς παράγοντες ομάδων, προσπαθώντας να περάσω το μήνυμα ότι θα κάνω απλώς τη δουλειά μου, άρα θα κοιτάξω να τηρήσω τα αυτονόητα. Γιατί, τα αυτονόητα είναι η λύση για κάθε πρόβλημα αυτού του πλανήτη. Έχουμε πρόβλημα βίας; Τιμωρία, πρόστιμα και νόμοι. Έχουμε πρόβλημα με τη διαιτησία, καθάρισμα των πάντων με χλωρίνη για να φύγει όλη η βρώμα. Έχουμε πρόβλημα με το business στις λίγκες και τα προϊόντα; Θα δούμε και θα αντιγράψουμε με καμάρι μας, πετυχημένα παραδείγματα του εξωτερικού. Έχουμε πρόβλημα με τις εγκαταστάσεις και τις υποδομές; Δεν θα κάνουμε τίποτα, γιατί αν δεν λύσουμε όλα τα προηγούμενα δεν αξίζουμε ούτε ένα σωστό γήπεδο. Και για το Θεό, θα έβρισκα ένα τρόπο να σταματήσουν οι αιώνιοι θώκοι σε ομοσπονδίες. Δύο θητείες και σπίτι. Μέσα.

Κώστας Καίσαρης

Τι θα έκανα αν αύριο το πρωί μετά τις εκλογές με βάζανε Υφυπουργό Αθλητισμού; Αυτό που θα μπορούσα να πω κατ' αρχήν είναι ότι δεν απαντάω σε υποθετικές ερωτήσεις. Το θέμα, όμως, με ιντριγκάρει. Θα μπορούσα, λοιπόν, να δεχτώ αυτόν τον διορισμό εάν επρόκειτο για επαναστατική κυβέρνηση (κι όχι βέβαια του στυλ "να ξεβρωμίσει ο τόπος"). Που δεν θα αναγνώριζε τον νόμο-Βενιζέλου περί ευθύνης Υπουργών. Η πρώτη μου δουλειά, λοιπόν, θα ήταν να παραπέμψω στο δικαστήριο όλους όσους διατέλεσαν Υφυπουργοί και Γενικοί Γραμματείς Αθλητισμού από το 1974 μέχρι σήμερα. Όλους.

Από τον Αχιλλέα Καραμανλή που έκανε τις ομάδες της Α' Εθνικής από 16, 18 κάθε φορά που υποβιβαζόταν ο Πανσερραϊκός, μέχρι τον Ιωάννη Ανδριανό τον Κομιστή, που δεν είχε πάρει χαμπάρι ότι στην Αργολίδα την εκλογική του περιφέρεια υπήρχαν 16 μαϊμού-σωματεία χόκεϊ. Από τον Κίμωνα Κουλούρη και τον Σήφη Βαλυράκη μέχρι τη Φάνη Πάλλη Πετραλιά και τον Βαγγέλη Μεϊμαράκη. Ο Βασίλης Παπαγεωργόπουλος που είχε διατελέσει κι αυτός Υφ. Αθλητισμού (με τους ίδιους συνεργάτες που είχε στο Δήμο Θεσσαλονίκης) δεν υπάρχει λόγος να ταλαιπωρηθεί περαιτέρω. Όλοι στο σκαμνί για παράβαση καθήκοντος, για τη ζημιά που προκάλεσαν στον αθλητισμό και στο δημόσιο με πράξεις ή παραλείψεις τους.

Προτεινόμενες ποινές; Όσο το δυνατόν επιεικέστερες: να υποχρεωθούν σε κοινωνική εργασία για όσο χρονικό διάστημα είχαν διατελέσει στον Αθλητισμό. Τέσσερα ΓΓΑ ο Κουλούρης; Τέσσερα χρόνια θα μαζεύει τα σκουπίδια στα βόρεια προάστια. Δεκαεννιά μήνες Υφ. Αθλητισμού ο Ανδριανός; Για 19 θα οργώνει χωράφια και θα μαζεύει πεπόνια στο Άργος. Παράλληλα θα κληθούν να επιστρέψουν με τους ανάλογους τόκους τους μισθούς που έχουν εισπράξει για την εκτέλεση των δήθεν καθηκόντων τους. Επιεικείς πράγματι ποινές αν αναλογισθεί κανείς τον πακτωλό του δημόσιου χρήματος που είχαν διαχειριστεί οι περισσότεροι και είχαν κατασπαταλήσει. Αυτή θα ήταν πράγματι μια καλή αρχή.

Θοδωρής Κουνάδης

H πρώτη μου σκέψη συνταξιδεύει με το μυαλό του Κώστα Καίσαρη. Να απολογηθούν δηλαδή όσοι διαχειρίστηκαν το (πάρα πολύ) κρατικό χρήμα, αδιαφορώντας για τον μοναδικό λόγο για τον οποίο αυτό βρέθηκε στα χέρια τους: Την πρόοδο του ελληνικού αθλητισμού. Υφυπουργοί, Γενικοί Γραμματείς και Φαρισαίοι, να δώσουν εξηγήσεις για το γεγονός ότι κολυμβητήρια έμειναν χωρίς νερό, γυμναστήρια χωρίς θέρμανση, ομοσπονδίες χωρίς φράγκο. Και πάνα απ' όλα, Ολυμπιακά Ακίνητα χωρίς αξιοποίηση. Μαραζωμένα, εγκαταλελειμμένα, συνώνυμο της παρακμής. Και φυσικά οι ένοχοι να τιμωρηθούν. Από εκεί και πέρα, όλο το βάρος θα έπεφτε αποκλειστικά και μόνο στον ερασιτεχνικό αθλητισμό. Οι ΠΑΕ, οι ΚΑΕ, όλες οι ανώνυμες εταιρείες να ψάξουν αλλού για λεφτά, γήπεδα, χάρες. Πόσο αστείο να άκουγες τη διοίκηση της Λέστερ να απαιτεί από τη βρετανική πολιτεία, οτιδήποτε από αυτά που θα έπρεπε να κάνει μόνη της.

sport24.gr