ΧΑΝΟΥΜΕ ΤΑ ΟΝΕΙΡΑ ΜΑΣ

Παίρνω το θάρρος να σας γράψω αυτά τα λόγια με την ελπίδα να τα δημοσιεύσετε, να τα μοιραστώ με κάποιον.

Δεκαεφτά χρόνια γάμου μετρώ, τρία παιδιά γέννησα ελληνόπουλα.

Πρώτη φορά στα τόσα χρόνια σήμερα είδα τον άντρα μου να δακρύζει.

Πρώτη φορά αγκαλιαστήκαμε και κλάψαμε μαζί για ώρα.

-Γυναίκα δεν πάνε καλά τα πράγματα, μου είπε λίγο μετά που γύρισε από τη δουλειά.

30 χρόνια τεχνίτης είναι ο άντρας μου σε εργοστάσιο στη Σίνδο και τώρα το εργοστάσιο ετοιμάζεται να βάλει λουκέτο.

Δεν κλάψαμε για αυτά που θα χάσουμε, πάντα φτωχοί είμασταν, ποτέ δεν μας περίσσεψαν να φτιάξουμε κομπόδεμα.

Κλάψαμε για τα όνειρα εκείνα που κάναμε για τα παιδιά μας, να τα σπουδάσουμε, να μην δουλέψουν εργάτες σαν εμάς, να τα παντρέψουμε, να τα βοηθήσουμε να ανοίξουν σπίτι, να γίνουμε ο αέρας στα φτερά τους.

Δεκαεφτά χρόνια ξύπναγα και κοιμόμουν με αυτά τα όνειρα, γιατί δεν είχαμε τίποτα άλλο.

τώρα τα χάνουμε και αυτά.

Σας ευχαριστώ που με διαβάσατε.

Καλλιρόη Χ.
Αναδημοσίευση από ksipnestere.blogspot.com