Τι να πω για τον Μπαζίνα. Τι να πρωτοπώ. Ένας φιλόσοφος ανεγνωρισμένος και αξιοσέβαστος θα καθόταν για ώρες μαζύ με τον Ηλία να συζητήσει. Και η κουβέντα θα ήταν ιεροτελεστική. Καλλιτέχνης ο Μανιάτης, λάτρης αληθινός της τέχνης του διαλόγου. Και πάντα, ακόμα και σε ταβέρνα, σε παρέα στο σαλόνι της οικίας του, στο αυτοκίνητο όσο οδηγούσε η Κίτυ, αυτός μ’ ένα μολύβι σε μια χαρτοπετσέτα, σ’ ένα κομμάτι χαρτί, κάτι σημείωνε, επειδή κάτι άκουσε, επειδή κάτι σκέφθηκε.
Μόνο ένας πολυβραβευμένος φιλόσοφος θα ένοιωθε αντάξιος του Μπαζίνα, και θα τον ικανοποιούσε η επικοινωνία μαζύ του; Όχι, δα. Μιλάμε για τον Μπαζίνα. Και ένας κορυφαίος ιατρός, κι ένας εκπαιδευτής σκύλων, κι ένας μουσουργός, κι ένας οπλουργός.
Τα όπλα. Μία από τις αδυναμίες του Ηλία. Και τα σκυλιά. Και η μαγειρική. Και η Ιστορία. Και ο σινεμάς. Και…, και…, και…, και…, σ’ όλα αυτά είχε, για έναν επιστήμονα, ανεξήγητη γνώση και πληροφορήση.
Τα όπλα. Μία από τις αδυναμίες του Ηλία. Και τα σκυλιά. Και η μαγειρική. Και η Ιστορία. Και ο σινεμάς. Και…, και…, και…, και…, σ’ όλα αυτά είχε, για έναν επιστήμονα, ανεξήγητη γνώση και πληροφορήση.
Ο Ηλίας Μπαζίνας δεν έγραφε στον «ΦΙΛΑΘΛΟ» για να γράψει. Όχι. Έγραφε για να μη γράψει. Ήταν φανερό ότι απέφευγε να τα γράφει όλα, όλα όσα γνώριζε, όλα όσα τον επισκέπτονταν.
Να το πω κι αυτό. Αν του γλυστρούσε ένα διαμάντι, σίγουρα όχι εκ προθέσεως, ήταν επειδή του έβγαινε στο γραπτό του, κι αυτό δεν θα το έβρισκες στην αρχή του κειμένου. Κάπου το ‘χε κρυμμένο στις αράδες, προς το τέλος.
apodytiriakias.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου