Η πολιτικά και κοινωνικά ταραγμένη δεκαετία του ’60 για την Ελλάδα, συνέπεσε με την ταυτόχρονη παρουσία ορισμένων εκ των σημαντικότερων μορφών του πολιτισμού μας. Θέατρο, μουσική, καλές τέχνες κ.τ.λ. είχανε την ευτυχία να εκπροσωπηθούν από σπουδαίους ανθρώπους, το έργο των οποίων θα παραμένει φάρος για τις επόμενες γενιές Ελλήνων ανά τους αιώνες…
Ένας εξ αυτών είναι δίχως καμία αμφισβήτηση ο Μίκης Θεοδωράκης . Συνθέτης παγκοσμίου βεληνεκούς, αλλά και πολιτικός διεθνούς ακτινοβολίας, σημάδεψε ανεξίτηλα τα μουσικά και πολιτικά πράγματα της πατρίδας μας (και όχι μόνο) εδώ και μισόν αιώνα και είθε να συνεχίσει να το κάνει όσο αντέχει…
Πολλά από τα τραγούδια που έγραψε, είχαν ως αφετηρία ορισμένα γεγονότα που συμβαίνανε τόσο στη χώρα μας, όσο και στο εξωτερικό. Ένα από αυτά, είναι η πασίγνωστη «Δραπετσώνα». Στην εν λόγω περιοχή, στις αρχές της δεκαετίας του ’60 προκλήθηκε μεγάλη αναταραχή εξαιτίας της απόφασης της τότε κυβέρνησης να γκρεμίσει τα χαμηλά σπίτια και τα παραπήγματα ώστε ν’ αναγερθούνε πολυκατοικίες.
Όπως ήτανε φυσικό οι κάτοικοι αντιδράσανε κι έτσι κάθε φορά που εμφανίζονταν οι μπουλντόζες, βγαίνανε κι αυτοί μπροστά τους και δεν τους επιτρέπανε να προβούνε στο καταστροφικό έργο τους. Η όλη ιστορία είχε προκαλέσει το ενδιαφέρον του Τύπου κι έτσι καθημερινά οι εφημερίδες φιλοξενούσανε ρεπορτάζ από την περιοχή και τις αντιδράσεις των κατοίκων.
Ο αείμνηστος Γιάννης Θεοδωράκης -αδελφός του Μίκη- κάλυπτε ως δημοσιογράφος τα τεκταινόμενα στη Δραπετσώνα για λογαριασμό της «Αυγής» και σε μια κουβέντα με τον συνθέτη, του είπε ότι αν έγραφε ένα τραγούδι για την περιοχή και τα προβλήματά της, η κατάσταση θα αμβλυνόταν…
Ένα πρωινό του 1961 λοιπόν, ο Μίκης μπήκε στο αυτοκίνητό του με κατεύθυνση τα στούντιο της Columbia όπου είχε ηχογράφηση. Ενώ οδηγούσε, ξαφνικά του ήλθε η έμπνευση για τη μουσική του τραγουδιού και φρέναρε απότομα καταμεσής της Πατησίων προκειμένου να γράψει τις νότες σ’ ένα πακέτο από τσιγάρα για να μη τις ξεχάσει.
Αυτό βεβαίως, είχε ως αποτέλεσμα να τον χτυπήσει από πίσω ένα άλλο αυτοκίνητο που τον ακολουθούσε, αλλά εκείνος συνέχισε να γράφει ακατάπαυστα ακόμη κι όταν ο οδηγός του άλλου οχήματος πήγε να του ζητήσει εξηγήσεις.
Όταν ο Θεοδωράκης έφτασε στην Columbia, έτρεξε κατευθείαν στο πιάνο κι άρχισε να παίζει τη μελωδία για να την αποτυπώσει. Εν συνεχεία, πήρε τηλέφωνο τον ποιητή Τάσο Λειβαδίτη και του ζήτησε να πάει αμέσως στο στούντιο για να γράψει τους στίχους πάνω στην ήδη έτοιμη μουσική με θέμα τη Δραπετσώνα και τα προβλήματά της.
Έτσι κι έγινε και μια-δυο μέρες αργότερα, ο Γρηγόρης Μπιθικώτσης ηχογράφησε αυτό το καταπληκτικό ζεϊμπέκικο με σολίστ στο μπουζούκι και δεύτερη φωνή τον Μανώλη Χιώτη. Πρόκειται για ένα από τα αθάνατα τραγούδια της ελληνικής δισκογραφίας, το οποίο μέσω της κατάστασης στη Δραπετσώνα περιγράφει με ιδιαίτερα εμφατικό τρόπο τις συνθήκες ζωής που βίωναν αρκετές περιοχές της πατρίδας μας εκείνα τα δύσκολα χρόνια…
keratsinivoice.blogspot.com
http://www.mygreek.fm/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου